Durduğum Yer Benim Değil | Çiğdem Anad (Kitap)

Çesitli televizyon kanallarının haber programlarında sunucu, muhabir ve haber koordinatörü olarak çalışmış olan Çiğdem Anad, şu anda İngiltere’de yaşıyor. Ailesini ve kendisini yurtdışında yaşamaya götüren süreci Durduğum Yer Benim Değil isimli kitabında ele alıyor.

Kitabın ilk sayfalarında Türkiye’de yıllar içinde değişen yaşamı, özgürlük alanları kısıtlandıkça oturdukları mahallede bir bir boşalan ve satılığa çıkan daireleri, kendilerine bir ülke seçip giden tanıdıklarını anlatıyor. Belli olaylar ile bu gidişlerin nasıl hızlandığını, gitmek mi kalmak mı sorusunun eş dost sohbetlerinden hiç eksik olmadığını aktarıyor. Kendi ikilemlerini, başka bir ülkede yeni bir hayat kurmanın zorluklarını, gitmeye en sonunda nasıl karar verdiklerini paylaşıyor.

“Geçen yıl İngiltere’ye gitmek için Türkiye’den on binlerce başvuru yapılmış. İspanya’ya, Yunanistan’a, Portekiz’e, Kanada’ya, Amerika’ya, Avustralya’ya, İsveç’e, Almanya,ya kaç kişi göç etmek için başvurmuş? Resmi sayıyı bilmiyorum. On binlerce kişi akın akın Avrupa yollarında. Memleketimizin eğitimli, iyi işler yapmış, yüksek ücretler de kazanmış on binlerce insanı ellerinde iki valizle Batılı ülkelerde. Buralarda iş var mı? Garsonluk, aşçılık, tezgahtarlık, şöförlük yapacaksanız var. Yoksa yok. Mühendis ama garson, gazeteci ama aşçı, mimar ama şöför, avukat ama tezgahtar olabilirsiniz. Hiçbir engel yok.” (sayfa 104)

“Savaşın göbeğindekiler bile ölme pahasına Türkiye’den botlara atlayıp Avrupa’ya kaçarken, biz tersine gidecek değildik ya! Sürgün, memleketinde çaresiz bırakılan insanların başka ülkeye zorunlu gidişinin adı. Hangi Batılı ülke bizi alırsa, oraya gidecektik. Burası aldı, buraya geldik. Kanada’ya göçenler gibi kardan, buzdan donmak hiç istemezdim. Her gün yağan yağmurla ıslak gezmeyi tercih ederdim elbette. Avustralya’ya göçenler gibi nerdeyse Ay’a yolculuk mesafesindeki yerlere düşmek istemezdim. Aynı günde bir uçakla memlekete ulaşabilecek uzaklıkta yaşamanın kıymetini biliyoruz şüphesiz.” (sayfa 105)

“Vito (eşi) kuşları çok seyrederek kuş gözlemcisi olamayacağımı hatırlatıyor., günlerce evden çıkmadığım için bana kızıyor, sosyalleşmemi istiyor. Türkiye’de birbirimize yeni şeyler söylemeden, her konuda aynı tahlilleri yaparak o kadar çok konuşmuşuz ki, susmak iyi geliyor. … Türkiye’de en iyi öğrendiğimiz şey korkmak sanırım. Bize yabancı gelen her şeyden korkmak. Bize benzemeyenden korkmak.” (sayfa 112)

“Sarp Ali (oğlu), Easter tatili nedeniyle on beş gün kaldığımız İstanbul’dan dönüşte dönüşte, arkadaş diyaloglarındaki farkı anlatmıştı. ‘Anne Türk arkadaşlarım ufacık sorunları bile saatlerce konuşuyor ama sonuca varamıyor. İngiliz arkadaşlarım ise sorunları kısa konuşup sorunların çözümlerini bulmak için kafa yoruyor.’ Al sana Doğu ile Batı farkını gösteren temel tespitlerden biri. Sorunları uzun uzun konuşup dertlenmeyi mi tercih edersin, sorunların çözümüne odaklanıp aklını çalıştırmayı mı?” (sayfa 141)

“Hayat hep ileriye doğru akıyor. Hoşça kal anne. Ben başka bir ülkeye, oğlumun yanına uçuyorum. Uçağa bindiğimde ise sadece ülkemizde kalan kızımı düşünüyorum. Gözümü başka bir ülkede açmak üzere kapatıyorum.” (sayfa 192)

Çiğdem Anad, kitap boyunca hem gitme nedenlerini tek tek irdeliyor, hem de gittiği yerde duyduğu özlemin her gün nasıl da arttığını, en küçük bir sıcak haberde hemen geride bıraktıkları ülkelerini nasıl da hatırladıklarını bir haberci gözüyle paylaşıyor. Tanınmış dostlarıyla olan hatıralarını okuyucuya aktarırken başka bir ülkede yeni bir düzen kurmanın artılarını ve eksilerini de samimiyetle anlatıyor. Bu açıdan Çiğdem Anad’ın satırlarında benzer bir süreci deneyimleyen ya da deneyimleme niyetinde olan hemen herkes kendinden bir şeyler bulacaktır.