The Drama of the Gifted Child | Alice Miller (Kitap)

Bir terapist olan Alice Miller tarafından kaleme alınan Yetenekli Çocuğun Dramı isimli kitapta, çocuklukta yaşanan olayların ve özellikle de ebeveynlerle ilişkinin bireyin yetişkinlik hayatında bıraktığı izler konu ediliyor. Yayınlandığı tarih olan 1982 yılından bu yana dünyada çeşitli dillere çevrilen ve milyonlarca baskısı satılan bu kitap, çocuklukta yaşanılan travmaların anlaşılması ve kabul edilmesi ile daha anlamlı bir hayat yaşamaya başlayan çeşitli vakalardan da örnekler veriyor.

Kitapta, çocukluk travmaları ile ilgili olarak üç noktaya vurgu yapılıyor:

• Yetenekli çocuklarda depresyona daha sık rastlanır çünkü onların kendilerinden beklentileri daha yüksektir.
• Başa çıkılamayan ve çözümlenemeyen çocukluk travmaları gelecek nesillere aktarılır.
• Gerçek benliğinizi bulduğunuzda dünya daha farklı bir yer haline gelecektir.

Bir bebek doğduğu zaman annesinin koşulsuz ilgisine ve sevgisine ihtiyaç duyar. Örneğin, bir anne kendi çocuğuna duyduğu sevgisini çocuğun ihtiyacını karşılayacak şekilde yeterince belli etmiyorsa ya da kendi anladığı şekli ile çocuğunu seviyorsa çocuk da annenin ilgisini kendi üzerinde tutabilmek adına bazı duygularından vazgeçer, kendi kimliğini bulamaz, daha çok annenin istediği şekilde davranır ve hatta bazı durumlarda da “çocuk” olarak davranamaz hale gelir. Bu durum çocuğun hayatta kalmasına ve çocukluk yıllarını bir şekilde atlatmasına yardımcı olsa da, yetişkinlik hayatında kendi benliğini reddetmekten ve bastırılmış duygularını tepki olarak gerektiği şekilde ortaya koyamamaktan kaynaklı olarak bunalımlı bir ruh haline girer. Kişi, eninde sonunda kendini aramaya başlayacaktır. Alice Miller, bir terapist olarak psikolojik destek almanın önemine dikkat çektiği gibi bir terapisti başkalarının kendini aramasına destek olmaya iten şeyin ne olduğunu da bu kitabında tartışıyor.

“Her insanın derininde kendinden az çok gizlediği, içinde çocukluk dramının aksesuarlarının bulunduğu bir arka odası vardır.” (sayfa 39)

“Annesi tarafından görülmek, anlaşılmak, ciddiye alınmak, saygıyla karşılanmak her çocuğun en meşru en doğal ihtiyaçlarındandır. Çocuk yaşamının ilk haftalarında ve aylarında annesinin tüm üyle kendisine odaklanmasına, onu tüm üyle kendi yararına kullanm aya ve onun tarafından yansıtılmaya muhtaç bir durumdadır. … Fakat annenin bu sırada sadece küçük, emsalsiz, aciz yavrusunu görüyor olması, çocuğuna kendi beklentilerini, korkularını, çocuk için kurduğu planlarını yansıtıyor olmaması koşuluyla. İkinci durumda bebek annenin yüzünde kendini değil, sadece annenin yoksunluğunu bulur. Ve böyle bir bebek kendini yansıtacağı aynadan mahrum kalarak bütün sonraki yaşamında bu aynanın arayışı içinde olur.” (sayfa 45)

“Bunalımdan kurtulmakla sürekli bir mutluluğa ya da acıların hiç varolmadığı bir ruh hâline kavuşmayız; sadece canlılığımıza, -kendiliğinden ortaya çıkan duygularım ızı yaşayabilme özgürlüğüne- kavuşuruz.” (sayfa 83)

“Fakat terapinin hedefi hastanın yazgısında bazı düzeltmeler yapmak değildir, onun bu yazgı ile yüz yüze gelmesine ve bunun yasını yaşayabilmesine imkân hazırlamaktır; hasta ana/babasının bilincine varmadığı yönlendirmelerini ve aşağılamalarını bilinçli olarak yaşayarak bunun etkisinden kurtulabilmek için, erken yaşta bastırdığı duygularına kendi içinde yeniden kavuşmalıdır.” (sayfa 136)